Φτιάχνουμε τη δική μας πραγματικότητα!

Αρκεί μια απόφαση να σου αλλάξει την ζωή;

Μπορεί, αλλά σίγουρα αρκεί μια εμπειρία για να την ομορφύνει.

Ζώντας σε μια πραγματικότητα που αρκετές φορές είναι ασπρόμαυρη, χρειάζεται να βάλουμε το δικό μας χρώμα και τη δική μας δόση περιπέτειας. Έτσι νιώθοντας την φλόγα μέσα μας, αποφασίσαμε να φτιάξουμε την δική μας πραγματικότητα για ένδεκα ημέρες στην φύση που αγαπάμε.

Στις 15 Ιουλίου το όνειρο πήρε σάρκα και οστά και γύρω στις 8:00 π.μ ο σταθμός Λαρίσης γέμισε από παιδικές φωνές.

Ο στόχος ήταν ένας: Να πάμε σε ένα από τα πιο πλούσια δάση, όπου εκεί λίγοι έχουν φτάσει, στο Φλαμπουράρι Ιωαννίνων. Το ταξίδι μακρινό αλλά η διαδρομή με το τρένο μας χάριζε μαγευτικές εικόνες κάνοντας μας να απορούμε αν αξίζει το ταξίδι ή ο προορισμός.

Έπειτα από τέσσερις ώρες φτάνουμε στην Καλαμπάκα όπου εκεί μας περίμενε το πούλμαν για να μας οδηγήσει στον πρώτο προορισμό. Καθώς φτάναμε οι καιρικές αλλαγές λόγω υψόμετρου ήταν αισθητές με λίγες ψιχάλες δημιουργώντας μας τον ενθουσιασμό για το τι θα περιέχει η συνέχεια.

Το μέρος το οποίο θα κατασκηνώναμε απείχε από τον πολιτισμό περίπου 4 χιλιόμετρα με ένα μονοπάτι γεμάτο πεύκα και οξιές. Μη χάνοντας χρόνο ξεκινήσαμε να το περπατάμε. Φτάνοντας στο Προσκοπικό κέντρο Αρκουδορέματος μας πήρε λίγο χρόνο μέχρι να βρούμε την φωνή μας. Το τοπίο μας είχε αφήσει άφωνους με την παρθένα ομορφιά του. Το χρώμα που κυριαρχούσε ήταν το πράσινο, ψηλά δέντρα που έφταναν στον ουρανό, ρυάκια που κυλούσαν και το κελάιδισμα των πουλιών μας ηχούσε γλυκά στα αφτιά μας. Σωστός παράδεισος. Σκεφτήκαμε πως τον πρώτο στόχο μας τον είχαμε ήδη πετύχει. Μέχρι να προσαρμοστούμε στην νέα μας πραγματικότητα ήδη είχε βραδιάσει και με ένα γευστικό βραδινό έκλεισε η πρώτη μέρα μας.

Ξυπνώντας, ο καιρός μας έδειξε την άγρια ομορφιά του και για τρεις συνεχόμενες ημέρες έβρεχε. Φυσικά όμως, τίποτα δεν μας σταμάτησε. Ένας νέος ήρωας μας καλούσε για να ζήσουμε κάτι νέο και εμείς με ακράδαντο ηθικό ακολουθούσαμε . Πολλοί αγαπούν την βροχή αλλά ποτέ δεν την έχουν νιώσει πραγματικά. Εμείς είχαμε αυτή την τύχη, αυτή την ελευθερία. Η βροχή μας έφερε όλους πιο κοντά. Χάρις σε αυτήν γνωρίσαμε το εσωτερικό μέρος του ξύλινου καταφύγιου που υπήρχε στον χώρο. Τρώγαμε όλοι μαζί σε έναν κύκλο. Ήμασταν τόσο απλοί αλλά είχαμε τα πάντα, συζητήσεις, γέλια, τους φίλους μας.

Όταν ο ουρανός άνοιξε και είδαμε τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, ξέραμε πως είχε έρθει η ώρα για δράση, είχε έρθει η ώρα να χτίσουμε το δικό μας ξύλινο σπίτι στο οποίο θα στεγάζαμε όλες τις όμορφες στιγμές μας. Πύλη έτοιμη, τραπεζαρία έτοιμη, περίφραξη έτοιμη, σκηνές τσεκ! Μέσα σε λίγο χρόνο είχαμε ετοιμάσει το κάστρο μας, έτσι είναι η ομαδική δουλειά. Η αλήθεια είναι πως το αίσθημα της επιβράβευσης είναι τρομερό, όταν οι κόποι σου έχουν ουσία, όταν βρίσκεις τον κρυμμένο θησαυρό, όταν η ομάδα σου βγαίνει πρώτη στο πρωτάθλημα, όταν δίνεις το χέρι στον φίλο σου πρόσκοπο να σηκωθεί.