Όσοι περιπλανιούνται, δε σημαίνει ότι έχουν χαθεί...
Έγινε ενημέρωση: 21 Σεπ 2018
Καλοκαίρι! Η πιο όμορφη εποχή του χρόνου! Όχι επειδή κλείνουν τα σχολεία και κοιμόμαστε καμιά ώρα παραπάνω, όχι..όχι.. αλλά επειδή πλησιάζει η στιγμή που θα γεμίσουμε το προσκοπικό σακίδιο και θα φύγουμε για νέες περιπέτειες. Θα έρθει η στιγμή που θα εξερευνήσουμε ένα νέο μέρος, θα χαράξουμε ένα νέο μονοπάτι, θα ανακαλύψουμε ένα νέο μυστικό, θα γευτούμε κάτι διαφορετικό, θα συναντήσουμε έναν νέο ήρωα, θα κυνηγήσουμε την ευτυχία και όλα αυτά με τον καλύτερο συνοδοιπόρο, τους φίλους μας!

Αν θέλεις να πας γρήγορα, πήγαινε μόνος σου, αν θέλεις να πας μακριά, πήγαινε με παρέα, λένε! Με αυτό το σκεπτικό και καθώς η ψυχή μας αναζητά ότι πιο μακρινό, κερδίσαμε μέσα στην προσκοπική χρονιά, μια νέα παρεΐστικη συντροφιά, την 1η ομάδα προσκόπων Καλλιθέας. Με τα παιδιά ταιριάξαμε από την πρώτη στιγμή και δεν αργήσαμε να μοιραστούμε το όνειρο για μια κοινή κατασκήνωση.


Το πλάνο είχε σχεδιαστεί: 2 ομάδες, 47 νέοι, 11 ημέρες, 1 εισιτήριο για τον παράδεισο ! Λέγοντας παράδεισο σας περνούν σκέψεις από το μυαλό όπως απέραντο δάσος, τρεχούμενα νερά, πουλιά που κελαηδούν…δεν πέσατε εξω, μόνο που εννοώ το όνομα του Προσκοπικού κέντρου στο Ρέθυμνο Κρήτης όπου θα βρίσκαμε το καταφύγιο μας, αλλά όνομα και πράγμα! Ο δρόμος για τον παράδεισο όμως είναι μεγάλος και στην δική μας περίπτωση χρειαστήκαμε ένα πλοίο για να πλεύσουμε προς τα εκεί. Λίγο πριν τις 21:00, είχαμε κάνει αισθητή την παρουσία μας στην πύλη Ε3, πόσο μάλλον όταν επιβιβαστήκαμε! Όλο το πλοίο γέμισε με προσκοπικά μαντήλια, με πυρωμένες καρδιές και χαμόγελα λες και θα σχιζόταν το στόμα μας από τον ενθουσιασμό για το τι μας περιμένει! Ενώ κάναμε τις βόλτες μας, φάγαμε τα σνακ μας, μιλούσαμε ατελείωτες ώρες και ενώ είχαμε στρώσει τους υπνόσακους μας κατάχαμα να ξεκουραστούμε καθώς η επόμενη μέρα θα ήταν απαιτητική, δεν μπορούσαμε να κλείσουμε μάτι από την ανυπομονησία, και μαζί με εμάς όλο το κατάστρωμα!


Το ξημέρωμα μας βρήκε σε μια νέα πόλη, συγκεκριμένα στο λιμάνι των Χανίων όπου αποβιβαστήκαμε και παρά τον λιγοστό ύπνο μας δεν νιώθαμε στάλα κούρασης. Όλα όσα είχαμε φανταστεί τόσο καιρό τώρα ξεκινούσαν. Φορτώσαμε τα σακίδια μας στο πούλμαν που μας περίμενε καθώς ο προορισμός μας ήταν το Ρέθυμνο. Μια ώρα το ταξίδι μας πριν τον Παράδεισο και δεν θα μπορούσαμε να το γιορτάσουμε καλύτερα λέγοντας μερικά τραγούδια ενώ οι σκέψεις χόρευαν στο μυαλό μας.
Φτάνοντας στον χώρο και περνώντας την ξύλινη πύλη ένα απέραντο πράσινο επεκτεινόταν και στο βάθος του ένα πέτρινο κτίσμα, ενώ στα αφτιά μας κάποια παγώνια μας καλωσόριζαν. Σωστός παράδεισος σκεφτήκαμε, το μέρος που θέλουμε να χαθούμε, αμέσως ξεχυθήκαμε να ανιχνεύσουμε την καλύτερη γωνιά για να στήσουμε την ξύλινη πολιτεία μας, το σπίτι μας για τις επόμενες 10 ημέρες. Μόνο καστανιές και σχοινί χρειάζεται για να στηθεί αλλά το κέφι και η τέλεια συνεργασία μας επιτάχυνε τις διαδικασίες καθώς μόλις μεσημέριασε καθίσαμε στην ξύλινη τραπεζαρία και φαγαμε το μεσημεριανό μας. Ο ήλιος χάθηκε γρήγορα πίσω από το βουνό και το φεγγάρι μας βρήκε όλους γύρω από την πυρά. Οι φωνές και τα γέλια μας έδιναν ζωή στο δάσος και όλα αποκτούσαν νόημα, ήμασταν εκεί που ανήκαμε και με αυτό το αίσθημα μας πήρε γλυκά ο ύπνος μέσα στην σκηνή.

