Όσοι περιπλανιούνται, δε σημαίνει ότι έχουν χαθεί...
Έγινε ενημέρωση: 21 Σεπ 2018
Καλοκαίρι! Η πιο όμορφη εποχή του χρόνου! Όχι επειδή κλείνουν τα σχολεία και κοιμόμαστε καμιά ώρα παραπάνω, όχι..όχι.. αλλά επειδή πλησιάζει η στιγμή που θα γεμίσουμε το προσκοπικό σακίδιο και θα φύγουμε για νέες περιπέτειες. Θα έρθει η στιγμή που θα εξερευνήσουμε ένα νέο μέρος, θα χαράξουμε ένα νέο μονοπάτι, θα ανακαλύψουμε ένα νέο μυστικό, θα γευτούμε κάτι διαφορετικό, θα συναντήσουμε έναν νέο ήρωα, θα κυνηγήσουμε την ευτυχία και όλα αυτά με τον καλύτερο συνοδοιπόρο, τους φίλους μας!
Αν θέλεις να πας γρήγορα, πήγαινε μόνος σου, αν θέλεις να πας μακριά, πήγαινε με παρέα, λένε! Με αυτό το σκεπτικό και καθώς η ψυχή μας αναζητά ότι πιο μακρινό, κερδίσαμε μέσα στην προσκοπική χρονιά, μια νέα παρεΐστικη συντροφιά, την 1η ομάδα προσκόπων Καλλιθέας. Με τα παιδιά ταιριάξαμε από την πρώτη στιγμή και δεν αργήσαμε να μοιραστούμε το όνειρο για μια κοινή κατασκήνωση.
Το πλάνο είχε σχεδιαστεί: 2 ομάδες, 47 νέοι, 11 ημέρες, 1 εισιτήριο για τον παράδεισο ! Λέγοντας παράδεισο σας περνούν σκέψεις από το μυαλό όπως απέραντο δάσος, τρεχούμενα νερά, πουλιά που κελαηδούν…δεν πέσατε εξω, μόνο που εννοώ το όνομα του Προσκοπικού κέντρου στο Ρέθυμνο Κρήτης όπου θα βρίσκαμε το καταφύγιο μας, αλλά όνομα και πράγμα! Ο δρόμος για τον παράδεισο όμως είναι μεγάλος και στην δική μας περίπτωση χρειαστήκαμε ένα πλοίο για να πλεύσουμε προς τα εκεί. Λίγο πριν τις 21:00, είχαμε κάνει αισθητή την παρουσία μας στην πύλη Ε3, πόσο μάλλον όταν επιβιβαστήκαμε! Όλο το πλοίο γέμισε με προσκοπικά μαντήλια, με πυρωμένες καρδιές και χαμόγελα λες και θα σχιζόταν το στόμα μας από τον ενθουσιασμό για το τι μας περιμένει! Ενώ κάναμε τις βόλτες μας, φάγαμε τα σνακ μας, μιλούσαμε ατελείωτες ώρες και ενώ είχαμε στρώσει τους υπνόσακους μας κατάχαμα να ξεκουραστούμε καθώς η επόμενη μέρα θα ήταν απαιτητική, δεν μπορούσαμε να κλείσουμε μάτι από την ανυπομονησία, και μαζί με εμάς όλο το κατάστρωμα!
Το ξημέρωμα μας βρήκε σε μια νέα πόλη, συγκεκριμένα στο λιμάνι των Χανίων όπου αποβιβαστήκαμε και παρά τον λιγοστό ύπνο μας δεν νιώθαμε στάλα κούρασης. Όλα όσα είχαμε φανταστεί τόσο καιρό τώρα ξεκινούσαν. Φορτώσαμε τα σακίδια μας στο πούλμαν που μας περίμενε καθώς ο προορισμός μας ήταν το Ρέθυμνο. Μια ώρα το ταξίδι μας πριν τον Παράδεισο και δεν θα μπορούσαμε να το γιορτάσουμε καλύτερα λέγοντας μερικά τραγούδια ενώ οι σκέψεις χόρευαν στο μυαλό μας.
Φτάνοντας στον χώρο και περνώντας την ξύλινη πύλη ένα απέραντο πράσινο επεκτεινόταν και στο βάθος του ένα πέτρινο κτίσμα, ενώ στα αφτιά μας κάποια παγώνια μας καλωσόριζαν. Σωστός παράδεισος σκεφτήκαμε, το μέρος που θέλουμε να χαθούμε, αμέσως ξεχυθήκαμε να ανιχνεύσουμε την καλύτερη γωνιά για να στήσουμε την ξύλινη πολιτεία μας, το σπίτι μας για τις επόμενες 10 ημέρες. Μόνο καστανιές και σχοινί χρειάζεται για να στηθεί αλλά το κέφι και η τέλεια συνεργασία μας επιτάχυνε τις διαδικασίες καθώς μόλις μεσημέριασε καθίσαμε στην ξύλινη τραπεζαρία και φαγαμε το μεσημεριανό μας. Ο ήλιος χάθηκε γρήγορα πίσω από το βουνό και το φεγγάρι μας βρήκε όλους γύρω από την πυρά. Οι φωνές και τα γέλια μας έδιναν ζωή στο δάσος και όλα αποκτούσαν νόημα, ήμασταν εκεί που ανήκαμε και με αυτό το αίσθημα μας πήρε γλυκά ο ύπνος μέσα στην σκηνή.
Ένα σφύριγμα είναι αυτό που μας καθοδηγεί. Ένα νέο παιχνίδι ξεκινά και έτσι άρχισε η μέρα μας. Ο καιρός αν και σχετικά ορεινά ήταν σύμμαχος μας και με το παιχνίδι ζεσταθήκαμε αρκετά ώσπου νιώσαμε την ανάγκη να βάλουμε το μαγιό μας και να περάσουμε το απόγευμα μας στην παραλία του Ρεθύμνου. Ο ήλιος μας έκανε να πάρουμε το χρωματάκι μας αλλά οι θαλασσινές δραστηριότητες μας άνοιξαν την όρεξη και έτσι επιστρέψαμε να βάλουμε ποδιά και να μετατραπούμε σε φιλόδοξοι σεφ, όπου συμμετείχαμε στο ανάλογο διαγωνισμό και ο χρυσός σκούφος στόλιζε την γωνιά μας.
Η αλήθεια είναι πως δεν μας αρέσει να μένουμε στάσιμοι, ανεξάντλητοι για περιπέτεια την 4η ημέρα, αφήσαμε τον παράδεισο για να εξερευνήσουμε έναν άλλο επίγειο, το Φοινικόδασος στην παραλία της Πρέβελης. Με μόνο τα απαραίτητα στο σακίδιο φύγαμε για νέες συγκινήσεις. Το μέρος μας έδειξε την άγρια ομορφιά του από την πρώτη στιγμή καθώς για να την προσεγγίσουμε έπρεπε να κατεβούμε 200 σκαλιά. Τα πιο όμορφα μέρη τα αγγίζουν λίγοι και τολμηροί, οι φοίνικες που υψώνονταν δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουνε από Άγιο Δομίνικο όμως εμείς νιώθαμε πραγματικοί survivors! Η απογευματινή βουτιά άξιζε το περπάτημα και δίχως να μπορούμε να βγούμε μας βρήκε το ηλιοβασίλεμα να παίζουμε με τα κύματα. Το μαγείρεμα κάτω από τα αστέρια ήρθε να συντροφεύσει τα όνειρα μας καθώς ο ρυθμός από την κιθάρα και το βιολί μας νανούρισε και ξαπλώσαμε ο ένας δίπλα στον άλλο μπροστά από το κυμμοθάλλασο και αποκοιμηθήκαμε.
Το μόνο που θυμάμαι από το επόμενο πρωινό, είναι τα μάτια μου να ανοίγουν με την πρώτη πρωινή βουτιά στην θάλασσα. Τι υπέροχος τρόπος να υποδεχτείς άλλη μια μέρα στην φύση. Με ένα γρήγορο πρωινό ώστε να μην μας πιάσει ο ήλιος, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στην βάση μας. Εκτός από το στοιχείο της φύσης ακολουθούμε πιστά και το στοιχείο της έρευνας. Στην παλιά πόλη του ρεθύμνου μας οδήγησε ένας νεανικός έρωτας αλλά δεν αργήσαμε να ερωτευτούμε το γραφικό λιμάνι και το κάστρο που δέσποζε παραλιακά. Ο καλύτερος τρόπος να κατακτησεις μια πόλη είναι να την περπατήσεις και έτσι κάναμε χαμένοι στα σοκάκια της.
Κάποιοι νιώθουν πως το καλοκαίρι κρατάει λιγότερο από τον χειμώνα όπως νιώθουμε εμείς πως οι μέρες στην κατασκήνωση κυλούν πιο γρήγορα από όταν είμαστε πίσω. Από το συνεχές διασκεδαστικό πρόγραμμα; από το ότι δεν θέλουμε να σταματήσουμε να μαθαίνουμε κάτι καινούργιο; Από το ότι έχουμε την καλύτερη για εμάς παρέα στον κόσμο; Μάλλον όλα αυτά μαζί κάνουν τις μέρες και τις νύχτες μοναδικές και είναι αυτές οι σκέψεις που σου έρχονται την τελευταία ημέρα της κατασκήνωσης. Από το πρωί, μαζεμένοι όλοι στην πύλη για ένα τελευταίο αντίο στο Παράδεισο, αφήσαμε τον χώρο ακριβώς όπως τον βρήκαμε την πρώτη ημέρα. Φαινομενικά δεν είχε ζήσει κανείς εκεί αλλά η καρδιά μας και οι αποτυπωμένες εικόνες στο μυαλό μας ήξεραν πως έχουμε δημιουργήσει αναμνήσεις.
Αν και είχαμε πάρει τον δρόμο του γυρισμού, δεν θα μπορούσαμε να μην χαθούμε σε μια ακόμη όμορφη πόλη. Το πλοίο έφευγε στις 22:00, υπήρχε χρόνος ακόμη! Το παλιό λιμάνι με τον φάρο μας εντυπωσίασε ενώ ανεβήκαμε σε ένα κάστρο να αφήσουμε το στίγμα μας με μια αναμνηστική φωτογραφία. Ενώ αποχαιρετιστήκαμε στον όμορφο εθνικό κήπο, επιβιβαστήκαμε στο πλοίο και πάλι όλη παρέα μαζί. Ένας από τους λόγους που επιλέγουμε μακρινούς προορισμούς είναι γιατί για εμάς αξίζει και το ταξίδι. Το ξέφρενο παιχνίδι όλες αυτές τις μέρες μας έκανε να κοιμηθούμε σχεδόν αμέσως και για όλη την διαδρομή. Το ξημέρωμα μας βρήκε στην πλώρη να ατενίζουμε το γαλάζιο και στο βάθος να ξεπροβάλει ένας γνωστός προορισμός, με τα γνώριμα πρόσωπα τον γονιών μας με ζωγραφισμένη την ανυπομονησία να μας αγκαλιάσουν. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Είχαμε βρει τον δρόμο μας αλλά δεν θέλαμε να γυρίσουμε.
Aν παρατηρήσατε, χρησιμοποίησα αρκετές φορές την λέξη ‘’χαθούμε’’, όχι γιατί μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι αλλά γιατί μέσα μας, βαθιά, το άγνωστο και το τι πρόκειται να ζήσουμε εκεί είναι το κίνητρο να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να γεμίσουμε εμπειρίες ζωής. Δεν είναι όλοι οι περιπλανώμενοι, χαμένοι. Εμείς περιπλανιόμαστε συνειδητά και όχι για να κυνηγήσουμε την ευτυχία όπως είπα στην αρχή, γιατί εμείς ξέρουμε πως την έχουμε μέσα μας!