Αρκεί μια απόφαση να σου αλλάξει την ζωή;
Μπορεί, αλλά σίγουρα αρκεί μια εμπειρία για να την ομορφύνει.
Ζώντας σε μια πραγματικότητα που αρκετές φορές είναι ασπρόμαυρη, χρειάζεται να βάλουμε το δικό μας χρώμα και τη δική μας δόση περιπέτειας. Έτσι νιώθοντας την φλόγα μέσα μας, αποφασίσαμε να φτιάξουμε την δική μας πραγματικότητα για ένδεκα ημέρες στην φύση που αγαπάμε.
Στις 15 Ιουλίου το όνειρο πήρε σάρκα και οστά και γύρω στις 8:00 π.μ ο σταθμός Λαρίσης γέμισε από παιδικές φωνές.
Ο στόχος ήταν ένας: Να πάμε σε ένα από τα πιο πλούσια δάση, όπου εκεί λίγοι έχουν φτάσει, στο Φλαμπουράρι Ιωαννίνων. Το ταξίδι μακρινό αλλά η διαδρομή με το τρένο μας χάριζε μαγευτικές εικόνες κάνοντας μας να απορούμε αν αξίζει το ταξίδι ή ο προορισμός.
Έπειτα από τέσσερις ώρες φτάνουμε στην Καλαμπάκα όπου εκεί μας περίμενε το πούλμαν για να μας οδηγήσει στον πρώτο προορισμό. Καθώς φτάναμε οι καιρικές αλλαγές λόγω υψόμετρου ήταν αισθητές με λίγες ψιχάλες δημιουργώντας μας τον ενθουσιασμό για το τι θα περιέχει η συνέχεια.
Το μέρος το οποίο θα κατασκηνώναμε απείχε από τον πολιτισμό περίπου 4 χιλιόμετρα με ένα μονοπάτι γεμάτο πεύκα και οξιές. Μη χάνοντας χρόνο ξεκινήσαμε να το περπατάμε. Φτάνοντας στο Προσκοπικό κέντρο Αρκουδορέματος μας πήρε λίγο χρόνο μέχρι να βρούμε την φωνή μας. Το τοπίο μας είχε αφήσει άφωνους με την παρθένα ομορφιά του. Το χρώμα που κυριαρχούσε ήταν το πράσινο, ψηλά δέντρα που έφταναν στον ουρανό, ρυάκια που κυλούσαν και το κελάιδισμα των πουλιών μας ηχούσε γλυκά στα αφτιά μας. Σωστός παράδεισος. Σκεφτήκαμε πως τον πρώτο στόχο μας τον είχαμε ήδη πετύχει. Μέχρι να προσαρμοστούμε στην νέα μας πραγματικότητα ήδη είχε βραδιάσει και με ένα γευστικό βραδινό έκλεισε η πρώτη μέρα μας.
Ξυπνώντας, ο καιρός μας έδειξε την άγρια ομορφιά του και για τρεις συνεχόμενες ημέρες έβρεχε. Φυσικά όμως, τίποτα δεν μας σταμάτησε. Ένας νέος ήρωας μας καλούσε για να ζήσουμε κάτι νέο και εμείς με ακράδαντο ηθικό ακολουθούσαμε . Πολλοί αγαπούν την βροχή αλλά ποτέ δεν την έχουν νιώσει πραγματικά. Εμείς είχαμε αυτή την τύχη, αυτή την ελευθερία. Η βροχή μας έφερε όλους πιο κοντά. Χάρις σε αυτήν γνωρίσαμε το εσωτερικό μέρος του ξύλινου καταφύγιου που υπήρχε στον χώρο. Τρώγαμε όλοι μαζί σε έναν κύκλο. Ήμασταν τόσο απλοί αλλά είχαμε τα πάντα, συζητήσεις, γέλια, τους φίλους μας.
Όταν ο ουρανός άνοιξε και είδαμε τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, ξέραμε πως είχε έρθει η ώρα για δράση, είχε έρθει η ώρα να χτίσουμε το δικό μας ξύλινο σπίτι στο οποίο θα στεγάζαμε όλες τις όμορφες στιγμές μας. Πύλη έτοιμη, τραπεζαρία έτοιμη, περίφραξη έτοιμη, σκηνές τσεκ! Μέσα σε λίγο χρόνο είχαμε ετοιμάσει το κάστρο μας, έτσι είναι η ομαδική δουλειά. Η αλήθεια είναι πως το αίσθημα της επιβράβευσης είναι τρομερό, όταν οι κόποι σου έχουν ουσία, όταν βρίσκεις τον κρυμμένο θησαυρό, όταν η ομάδα σου βγαίνει πρώτη στο πρωτάθλημα, όταν δίνεις το χέρι στον φίλο σου πρόσκοπο να σηκωθεί.
Συναισθήματα ανεκτίμητα και καθώς αυτά περνούν από το μυαλό όλων μας, μας παίρνει γλυκά ο ύπνος. Δεν άργησε να ξημερώσει η 8η ημέρα. Για αυτή την ημέρα είχαμε θέσει άλλους στόχους. Η πραγματικότητα μας δεν περιέχει μόνο το στοιχείο του βουνού άλλα και της θάλασσας, για αυτό είχε έρθει η στιγμή για νέες περιπέτειες.
Εκείνη την ημέρα αφήσαμε αυτό το πανέμορφο μέρος, η πυξίδα μας έδειχνε παραλιακά και το Καλαμίτσι Πρέβεζας ήταν έτοιμο να μας υποδεχθεί. Λίγο πριν μεσημεριάσει είχαμε πατήσει στον δεύτερο προορισμό και το όνειρο συνεχιζόταν. Από την πρώτη στιγμή νιώσαμε τον ζεστό ήλιο και δεν βλέπαμε την ώρα να βουτήξουμε στην θάλασσα. Στήσαμε τις σκηνές μας, βάλαμε το μαγιό μας και τρέξαμε γρήγορα προς την παραλία.
Όταν τα πόδια μας πάτησαν στην άμμο νιώσαμε τόσο ανακουφισμένοι και χέρι χέρι κάναμε μια μακρινή βουτιά μες στην θάλασσα. Οι θαλασσινές δραστηριότητες δεν είχαν τελειωμό σπαταλώντας όλη την ενεργεία μας και γρήγορα είχε έρθει η ώρα να την αναπληρώσουμε.
Το μαγείρεμα με φίλους κάτω από τα αστέρια έδινε μια άλλη νοστιμιά στο φαγητό και κανείς μας δεν άφησε ούτε μπουκιά στο πιάτο σε σημείο που δεν ήθελε καν πλύσιμο! Η βραδινή δραστηριότητα παρέπεμπε σε θερινό σινεμά αλλά τα σχέδια των αρχηγών ήταν διαφορετικά και έτσι μας έβαλαν σε μια νέα περιπέτεια. Οι φακοί μας διαχέονταν σε όλο το δάσος καθώς επικρατούσε πλήρες σκοτάδι, αλλά με την ομάδα μας γινόμαστε ατρόμητοι, όταν έχει ο ένας τον άλλον. Οι τρεις μέρες στην θάλασσα πέρασαν πολύ γρήγορα, έτσι είναι όταν περνάς καλά. Το τελευταίο πρωινό στο Καλαμίτσι, κάναμε μπάνιο σαν να λέγαμε ένα τελευταίο αντίο σε αυτό το μέρος που μας χάρισε δυνατές αναμνήσεις. Το μεσημέρι πήραμε τον δρόμο προς το κέντρο όπου από εκεί θα παίρναμε το κτελ προς Αθήνα.
Πριν επιβιβαστούμε γευτήκαμε ένα δροσερό παγωτό αλλά η αλήθεια είναι πως δεν κάλυψε την πικρία που νιώθαμε μέσα μας. Το ταξίδι θα διαρκούσε περίπου πέντε ώρες. Έτσι λοιπόν υπήρχε ακόμα χρόνος.
‘Αν και θα ξυπνούσαμε σε λίγο από αυτό το όνειρο, δεν σταματήσαμε να τραγουδάμε και να γελάμε. Αν υπήρχε μια μηχανή του χρόνου θα δοκιμάζαμε να δούμε αν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, στις 15 Ιουλίου και να τα ζούσαμε όλα από την αρχή.
Και σκεπτόμενοι όλα αυτά, είχε αποτυπωθεί ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη μας ώσπου από το παράθυρο είδαμε ξανά τα πρόσωπα των γονιών μας, είχαμε φτάσει στην άλλη πραγματικότητα όπου εκεί το ημερολόγιο έδειχνε 25 Ιουλίου.
Με μια τελευταία κραυγή της 2ης ομάδας, αποχαιρετιστήκαμε και ανανεώσαμε το ραντεβού μας. Ότι φέρνεις ξανά και ξανά στο μυαλό σου, δεν ξεχνιέται ποτέ από την μνήμη σου.
Όλα είναι κύκλος. 360 μοίρες. Ο λόγος που ο κύκλος αυτής της πραγματικότητας έκλεισε είναι πολύ απλά για να ανοίξει ένας καινούργιος!
Εις το επανιδείν!