Μετά από πολλά χρόνια, έγινε επιτέλους πραγματικότητα. Άκουγα ιστορίες από μεγαλύτερους, αλλά δεν γνώριζα πώς να τις ερμηνεύσω. Μύθος ή Πραγματικότητα; Υπάρχει αλήθεια αυτή η μικρή κατασκήνωση; Αυτό το μέρος όπου τα στελέχη προσκοπικών Eνωμοτιών της περιφέρειας Σαρωνικού συναντώνται σε ένα μαγικό μέρος και ζουν την δική τους περιπέτεια
Μετά από πολλά χρόνια, έγινε επιτέλους πραγματικότητα. Άκουγα ιστορίες από μεγαλύτερους, αλλά δεν γνώριζα πώς να τις ερμηνεύσω. Μύθος ή Πραγματικότητα; Υπάρχει αλήθεια αυτή η μικρή κατασκήνωση; Αυτό το μέρος όπου τα στελέχη προσκοπικών Eνωμοτιών της περιφέρειας Σαρωνικού συναντώνται σε ένα μαγικό μέρος και ζουν την δική τους περιπέτεια;
Ναι, υπάρχει! Τι γιατί; Γιατί πήγα! Τι γιατί πήγα; Πήγα επειδή είμαι και εγώ στέλεχος!
Κάποιος είπε πως το μέρος της κατασκήνωσης βρίσκεται στην πλαγιά ενός καταπράσινου βουνού. Και στις εκβολές του βρίσκεται μια μεγάλη λίμνη, που φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά!Δεν τον πίστευα, μέχρι που εμφανίστηκε από το πουθενά, μετά από την τελευταία στροφή! Τα νερά της καθρεφτίζουν τον καθαρό και ελαφρώς συννεφιασμένο ουρανό. Η φαντασία μου βρίσκεται εκεί και κολυμπάει μέσα στα νερά της νιώθοντας ανέμελη, ενώ το μυαλό μου συνειδητοποιεί πώς είναι κρύα Απρίλη μήνα και ότι θα παγώσω…Να θυμηθώ να πάρω μια ευχαριστήρια κάρτα στο μυαλό μου όταν γυρίσω. Τέλος πάντων.
Στο μέρος αυτό, οι αρχηγοί συγκεντρώνουν τα στελέχη και τους κάνουν μια ειδική εκπαίδευση. Λένε, πως μέσα από αυτή την εκπαίδευση γίνεσαι πιο υπεύθυνος, πιο οργανωτικός, ότι μαθαίνεις χρήσιμες τεχνικές γνώσεις, ενώ ακονίζεις τις κοινωνικές σου δεξιότητες. Εγώ πάλι δεν βλέπω κάτι τέτοιο.
Ποια εκπαίδευση ρε παιδιά; Σχολείο είμαστε;Εγώ αυτό που ξέρω, είναι πως παίζουμε κάτι πρωτότυπα και πολύ διασκεδαστικά παιχνίδια ενώ παράλληλα έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε νέους φίλους. Εμφανίστηκαν και ιστορικά πρόσωπα! Είδαμε τον Κολόμβο και τον Μάρκο Πόλο, ωραίοι τύποι αν και δεν χωνεύουν ο ένα τον άλλο. Τι να κάνουμε, δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί όπως τα παιδιά στην ενωμοτία μου που είμαστε μια παρέα και είμαστε μονοιασμένοι.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η βραδινή πυρά, την τελευταία μέρα. Εκεί που το σκοτάδι είχε καταπιεί τις αχτίδες του ήλιου, δεκάδες φωτεινές τελείες εμφανίστηκαν στο έδαφος- ωσάν πυγολαμπίδες! Κοιτώντας λίγο προσεκτικά, παρατηρούσες ότι δεν ήταν άτακτα τοποθετημένες, αλλά σχημάτιζαν έναν μεγάλο διάδρομο.
Και ξάφνου, ένα γνώριμο τραγούδι…
«Στην πυρά μας, στην πυρά μας πλησιάστε…»
Δεν περίμενα να ακούσω ούτε νότα παραπάνω. Αμέσως οργανωθήκαμε με την παλιοπαρέα και κατευθυνθήκαμε σαν ομάδα προς τις τραγουδιστές φωνές, προσέχοντας πάντα να στεκόμαστε ακριβώς στην μέση του φωτεινού διαδρόμου – σαν να μας τραβούσαν φωτογραφίες οι παπαράτσι στο κόκκινο χαλί. Ψυχαναγκασμός ή αφανείς ντίβες; Το αφήνουμε στην κρίση του αναγνώστη. Η συνέχεια γνωστή για τους παρόντες, άγνωστη για τους απόντες. Αυτή θα μείνει μέσα στην μνήμη των πρώτων, μαζί με τις γνώσεις, τις σκέψεις, την περιπέτεια, τις φιλίες και τα συναισθήματα.
Τρεις ημέρες περάσαν σαν ένα ποτήρι νερό. Αρκετά δροσερές για να σου δώσουν δύναμη και πολύτιμα στοιχεία για την συνέχεια, αλλά λίγες για να ξεδιψάσουν μια καρδιά που δεν σταματά ποτέ να ζητά και να ζει την περιπέτεια.
Ευτυχώς το άλογο που λέγεται Ιούλιος είναι κοντά, και φέρει στην ράχη του την πριγκίπισσα κατασκήνωση. Πάω να βάλω την στολή του βατράχου και έρχομαι…
Για το Τζαμπορέττο Ενωμοταρχών Σαρωνικού 2018
13 - 15 Απριλίου 2018
Φωτογραφίες της Αντιγόνης Κωτσιοπούλου