07:30 δείχνει το ξυπνητήρι και εγώ πετάγομαι από το ανιαρό μου κρεβάτι ξέροντας ότι το ίδιο βράδυ θα κοιμάμαι άλλου. Επιτέλους ξημέρωσε η μέρα που φεύγω για κατασκήνωση!
Παίρνω το προσκοπικό μου σακίδιο, ένα γρήγορο φιλί στην μαμά για αντίο, θα την έβλεπα ξανά μετά από 13 ημέρες. Φτάνω έγκαιρα στο κτελ, ψάχνω τον διάδρομο για Βόλο, όμως οι ταμπέλες δεν χρειάζονται αφού από μακριά φαίνονται τα γαλανόλευκα μαντήλια των φίλων μου…τρέχω, τους αγκαλιάζω αλλά ο χρόνος μας στην Αθήνα τελειώνει με την κόρνα του οδηγού για αναχώρηση.
«Φεύγουμε» λέμε όλοι δυνατά και η χαρά σχηματίζεται στο πρόσωπο μας με χαμόγελο. Επιβιβαζόμαστε και ξεκινάει το ταξίδι, επόμενη στάση: Βόλος. Κατεβαίνουμε για μια μικρή στάση καθώς το ταξίδι για τον παράδεισο συνεχιζόταν με τελικό προορισμό στα Χάνια Πηλίου. Φτάνουμε έξω από την πύλη του κατασκηνωτικού, ένα βήμα πριν, κοιταζόμαστε μεταξύ μας και καταλαβαίνουμε πως εδώ θα φτιάξουμε υπέροχες αναμνήσεις. Το βλέμμα είχε χαθεί μέσα στο πράσινο, πελώριες οξιές και αγριοκαστανιές περιέκλειαν τον χώρο και μέσα σε δευτερόλεπτα ήδη είχαμε φτιάξει στο μυαλό μας την ξύλινη πολιτεία μας που θα μας φιλοξενούσε για 9 ημέρες.
Χωριστήκαμε στις ενωμοτίες μας και με ξέφρενο ρυθμό αρχίσαμε να γινόμαστε ένα με τον χώρο, έχοντας πάντα στο μυαλό μας, ανυπόμονα, να ακούσουμε ένα ακόμα σφύριγμα για να ξεκινήσει ένα ακόμα συναρπαστικό παιχνίδι. Γρήγορα φεύγει ο ήλιος, και ετοιμαζόμαστε για την βραδινή πυρά. Όλοι μπαίνουμε στον κύκλο, υπό το φώς του φεγγαριού και παρουσιάζουμε τα σκετς που είχαμε ετοιμάσει. Όλα έμοιαζαν τόσο ιδανικά, είχα τους φίλους μου, γελούσαμε πολύ. Η χαρά είχε πλημμυρίσει όλο το σώμα μου, και το βράδυ που ξάπλωσα στην σκηνή, το είχα συνειδητοποιήσει…ναι, είμαι στην προσκοπική κατασκήνωση!
Όταν περνάς καλά λένε, οι μέρες κυλούν γρήγορα, και δυστυχώς έτσι έγινε. Ξημέρωσε η μέρα που έπρεπε να αφήσουμε τον «Κένταυρο» αλλά η περιπέτεια δεν τελείωνε εκεί. Η ιστορία είχε συνέχεια με επόμενη στάση τα Καλά νερά Μαγνησίας.
Από το βουνό, στη θάλασσα. Ο τέλειος συνδυασμός, σκέφτηκα. Αποβιβαζόμαστε από το κτελ και άλλο ένα μέρος ήταν στις ομορφιές του και μας περίμενε να το εξερευνήσουμε. Μεγάλα στρέμματα με ελιές και στο βάθος το πανέμορφο γαλάζιο της θάλασσας. Πριν καν το καταλάβουμε, είχαμε φορέσει τα μαγιό μας και τρέχαμε προς την θάλασσα. Τα θαλασσινά παιχνίδια μας άνοιξαν την όρεξη και γυρίσαμε πίσω για να ξεκινήσει το ενωμοτιακό μαγείρεμα. Αν και δεν είμαστε σεφ, τρώγαμε περίφημα, το φαγητό στο δάσος, με φίλους έχει άλλη γεύση. Όπως και ο ύπνος στην παραλία είναι άλλος ύπνος. Δεν θα το ξεχάσω ποτε.
Το προτελευταίο βράδυ ένα νυχτερινό παιχνίδι μας οδηγεί σε μια ήσυχη παραλία. Μετά από μια υπέροχη ιστορία για το πώς οι αστερισμοί της μικρής και μεγάλης άρκτου έχουν δημιουργηθεί στον ουράνιο θόλο, τα βλέφαρα μου βαραίνουν αλλά η φαντασία μου συνεχίζει στα όνειρα μου. Το ξύπνημα ήταν θεότρελο. Βάλαμε μαγιό και τα μάτια μας άνοιξαν πραγματικά με την πρώτη βουτιά!Το επόμενο πρωινό ήταν δύσκολο, η κατασκήνωση τελείωνε και μαζί με αυτήν έπρεπε να τελειώνω και με το μάζεμα του σακιδίου.
Αυτό ήταν, 13 ημέρες κύλησαν σαν νερό στο αυλάκι, αχ και τι δεν θα έδινα να ξανά ξεκινούσα από την πρώτη μέρα. Το ίδιο συναίσθημα για όλους, μια μικρή θλίψη μα όπως λέει και το τελευταίο τραγούδι που λέμε…«…όχι, δεν χωριζόμαστε για πάντοτε παιδιά, μα θα ξανά βλεπόμαστε αδέρφια μου συχνά…». Η γλυκιά κούραση από το ατελείωτο παιχνίδι, με έκανε να κοιμάμαι σχεδόν σε όλο τον γυρισμό, πάνω στον κολλητό μου. Έχουμε φτάσει πίσω στην Αθήνα και στην υποδοχή μας περιμένουν οι γονείς μας. Κατεβαίνουμε από το κτελ, αγκαλιάζω τους γονείς μου και λέω στην μητέρα μου: «Μαμά άσε με να πάω πίσω!» και εκείνη μου απάντησε «Ο χρόνος περνά γρήγορα, περίμενε για την επόμενη καλοκαιρινή κατασκήνωση!» Ξανά βρίσκω την όρεξη μου, τίποτα δεν είχε τελειώσει, όλα θα τα ξανά ζήσω στην επόμενη. Τρέχω, αγκαλιάζω την ομάδα μου και με μια δυνατή κραυγή της 2ης ομάδας γυρίζουμε όλοι πίσω στην πραγματικότητα!
Με τη ματιά ένος προσκόπου…
Όστρια
Comments